فرمان_بده...دلاوار

#فرمان_بده

 

هر زمان از ماه رویت چیده ام من هور را

دست ساقی دیده ام سر پنجه ی انگور را

عشق لطفی است که عاشق به خودش داشته است...دلاوار

عشق لطفی است که عاشق به خودش داشته است...

 

 

رحم کن عشق به حال دل ما کوچک ها

غرش شیر کجا و جگر کودک ها

عشق پاییز نگاه است چه خوشرنگ شدی...دلاوار

عشق پاییز نگاه است چه خوشرنگ شدی؟

سوی من پنجره باز است چرا سنگ شدی؟

کبوتری لب بامی نشسته بود فقط...دلاوار

کبوتری لب بامی نشسته بود فقط

حریص دانه ی دامی نشسته بود فقط

اصلم نیست...دلاوار

اصلم نیست...

 

با تو هر چیز که هست حال غزلها غم نیست

بی تو چشمک زدن ریسه به جز ماتم نیست

سرود شمع نگاهم میان شعر لبت...دلاوار

سرود، شمع نگاهم میان شعر لبت

به اشک...واژه نباشد زبان شعر لبت

وقتی که آتشم ز لبت تیز می شود...دلاوار

وقتی که آتشم ز لبت تیز می شود

بد میکنی که رسم تو پرهیز می شود

عشق از که آمد و ز چه جایی شروع شد؟... دلاوار

عشق از که آمد و ز چه جایی شروع شد؟

 

 

ارباب عشق... ماه گدایی شروع شد*

اسباب بندگی و خدایی شروع شد

گرچه فتح قله شیرین است...دلاوار

"هست دایم در نظر آن کس که از دل دور نیست"

چشم نابینا به روی مهربانی کور نیست

از شیر ایران دور شو،.. دلاوار

از شیر ایران دور شو تا زخم مردان کم شود

تا شعله ها پایین رود آشوب مستان کم شود