عشق لطفی است که عاشق به خودش داشته است...دلاوار

عشق لطفی است که عاشق به خودش داشته است...

 

 

رحم کن عشق به حال دل ما کوچک ها

غرش شیر کجا و جگر کودک ها

 

سیل عشقم ببرد به ز لب گربه ی عقل

آب امن است برای نفس اردک ها

 

عشق لطفی است که عاشق به خودش داشته است

چشم روشن شود از شعله ی در پرژک ها (1)

 

لب معشوق که محتاج #غزل گفتن نیست

باغ فردوس لبش را چه به این پیچک ها

 

فتنه ها می کند آغوش تو در شهر ولی

می گریزند از این معرکه ها زیرک ها

 

#رود گیسوی تو# قانون شده در #بیشه ی عشق

#چنگ در موی تو جنگیدن با ناوکها (2)

 

#تار چشم تو تکان خورد نفس داد به #نی

بر سر خود زده بودند همه #تنبک ها

 

#بربط از مهر تو لرزید به خود چون #دف ها

#عود ها، #دایره ها، #دنبره ها، #قیچک ها

 

میوه ی مهر تو را چید پدر #سیب نخورد

ورنه جنت همه نغز است به این نغزک ها (3)

 

عشق را رنج جنون علت مادرزادی ست

عاشق عاقل نشود از دم این نرسک ها (4)

 

بنده ی باده فروشم که به تسبیح نوشت:

چه حقیرند #دلاوار من این شیخک ها

 

#دلاوار