سلام عشق و محبت سلام ایمانم...حسین عباسی فر
دوشنبه, ۷ دی ۱۳۹۴، ۰۵:۲۰ ب.ظ
سلام عشق و محبت سلام ایمانم
اسیر عشق تو بودم...اسیر می مانم
سلام حضرت احمد سلام ختم رسل
سلامی از دل مورم به تو؛ سلیمانم...
تمام هستی عالم شبیه یک غزل است
تویی تمام غزل های ناب دیوانم
نباشم از دد و دیوان ملول تا هستی
که نیست بعد شما آرزوی انسانم
سیاهی شب دنیا عجیب وحشت زاست
ز نور صبح تو روشن شده است؛ می دانم!
تمام راه محبت به سمت چشم تو شد
اگر جدا شوم از راه عشق؛ حیوانم
اگر که درد دلم، درد توست؛ تا به ابد...
چه حاجتست به دارالشفا و درمانم؟
میان تشنگی دل به آیه آیه ی تو
بقدر خواهش دریا ، همیشه بارانم
درون یک قفس تنگ با تو آزادم
بدون روی تو در آسمان به زندانم
ز مهر روی تو اردیبهشت سرسبزم
بدون دست بهارت؛ خزانم...آبانم...
غلامی تو کجا و من خراب کجا؟
غلامِ بوذر و تمار و جون و سلمانم
منم که هستی خود را به لعل سرخ تو دید
منم که از سر شوقت همیشه می خوانم:
وَ صَلِّ احمدَ یا رب؛ و صلِّ ربِّ علیَ
علی و آل علی؛ جان و روح و ریحانم
منم غبار مسیرت...منم غلام اسیر..
تویی تو اول راهم...تویی تو پایانم...
تو صادری و دو عالم ز بود تو هست است
تو را به خلقت عالم چه جاست؟ حیرانم...
چو زلفِ بین دو ابروی قاب قوسینت
میان خالق و مخلوق تو پریشانم
ز سوز خانه ی احمد همیشه می سوزم
به ساز عشق محمد همیشه رقصانم
اگر چه یعصمک الله من سواک، ولی
دلم خوش است که من در حریم سلطانم
دلم خوش است بگویی که عاشقم این است
دلم خوش است بگویم به عشق دربانم
دلم خوش است ببینی که لحظه ای حتی...
به خانه ی دل غمدیده ام نگهبانم...
##
برای عاشق روی تو شانه ام اما
به روی شانه ی خصمت؛ فرشته ی جانم!
«حسین عباسی فر»
