گاهی باید خاکستر را زیر و رو کنی

نوشته شده توسط 

نرگس سادات اصفا، سرآغاز

اشعار زیبای  ایلهان برک را می خواندم که یکی از آنها توجهم را بخودش جلب کرد: « همیشه مواظب بوده ام دل کسی را نشکنم اما وقتی به خودم نگاه می کنم می بینم "تکه تکه ام"» گاهی حتی اگر تکه تکه شده ای باید فراموش کنی  و به دست بادها بسپاری هر چه گذشته است اما گاهی هم نه ، نباید فراموش کنی. باید خاکسترهای گذشته را زیر و رو کنی تا در میانش جرقه ای، چیزی پیدا کنی. خاکستر و جرقه هایش را  «فیودر داستایوفسکی در رمان " شب های روشن» می گوید : آدم رویایی، خاکستر رویاهای گذشته اش را بیخودی به هم میزند، به این امید که در میانشان حداقل جرقه ی کوچکی پیدا کرده و فوتش کند تا دوباره جان بگیرند، تا این آتش احیا شده قلب سرمازده ی او را گرم کند و همه ی آنهایی که برایش عزیز بودند، برگردند...  روزهایی که نه ناراحتی و نه غمگین ولی خسته ای، این روزها نباید فراموش کنی. باید با خاطراتت شعر و شاعری راه بیندازی. آدم رویایی که داستایوفسکی می گوید همان آدم شاعر خودمان است که در رویاهایش سیر میکند. باید شاعر باشی تا خستگی ات در برود. اما اگر نخواهی شاعر باشی خودت میدانی و خستگی هایت. گاهی درونت نمی خندد و با تو هم تعارف ندارد. خدا به دادت برسد که امانت نخواهد داد این خستگی کسل و رخوت انگیز. خوب است لااقل شاعر باشی تا با افتخار بگویی بار عشق کشیده ای که به این روز افتاده ای. مثل برک که گفته: «شاعران به استادیِ عشق مشهورند  زیرا بیشتر از هر کسی، عشق را به دوش کشیده اند... » عیب ندارد، نفس ما کمی به القاء هم نیاز دارد. عشق ورزیدن و انتظار برای " بودن" چیزهای خوب  نه " داشتنشان". شبیه  همان چیزی  که "اریک فروم" می گوید...بودن برای بودن فقط...بدون آنکه بخواهی برای تو باشد و اسیر نفس تو...

مخلص "سرآغاز " اینکه گاهی یک کتاب را که می خوانی ، دلت نمی خواهد تمام شود اما باید بدانی جای یک کتاب هرچند خوب و زیبا در گنجه ای است با قفل یا در قفسه ی کتابخانه ای در دسترس اما قانونش این است که هر جا نمی توانی ببری اش، باید زیبایی های آن را به خاطر بسپاری، ببندی اش و بگذاری اش کنار...